Dag 14; de cirkel is helaas weer rond...

Vandaag hebben we de highlights van het zalige Snaefellsnes bezocht, voor mij persoonlijk met een beetje een raar gevoel aangezien we elke km dichter terug bij Reykjavik kwamen, wat betekent dat we de cirkel hebben dichtgereden en er een einde komt aan ons roadtripke dat zo verschrikkelijk deugd gedaan heeft aan het koppeke (en zelfs aan andere lichaamsdelen).  Maar ok, thuiskomen is ook altijd zalig om die paar mensen en dieren die ge doodgraag ziet plat te knuffelen.  Snaefellsnes dan. Inge en ik zijn gisterenavond laat nog in ons pyamabroekske naar de watervallekes bij Kirkjufell gereden om die berg rond sunset te trekken (en in de stiekeme hoop dat ellendige puntje misschien te zien, niet dus) en dat was echt wel plezant.  Misschien hebben we onderweg wat mensen geshockeerd met onze verschijning, maar daar kunnen we ook mee leven.  Helaas was het wat te bewolkt voor een glorieuze photo-of-the-year-sunset maar dat fixen we wel met wat filterkes :-) Anyway, onze rondrit begon vandaag aan de krater Saxholl in het Snaefellsjökull National Park waar ge op kon "wandelen.  Ooit spuwde dat ding hete magma vanuit de aarde, maar vandaag was hij oorverdovend stil.  Beetje afknapper na al dat vulkanisch geweld waar we intussen gewoon aan zijn geraakt.  Next stop: Djupalonssandur, een zwart strand met de usual schoon lava-formatietjes aan de voet van die heerlijke gigant-gletsjer.  Nu onbewoond, maar ooit de thuisbasis van 60 visssersboten en een bloeiend vissersgemeenschapke.  Mooi, echt wel, ondanks het feit dat het wat triestig is dat die afgelegen dorpkes allemaal naar de verdoemenis gaan.  Tussenin kwamen we een dorpke (lees: paar huiskes en een kerkske)  tegen, Hellisandur, dat "The street art capital of Iceland" genoemd wordt.  Gezien het feit dat daar voor de rest zelfs een straathondje zou doodvallen van verveling, ben ik blij dat die menskes dat tenminste hebben.  En toegegeven, er waren een paar leuke street art dingetjes te zien.
Vooral dat stukje over hun meest beruchte serial killer, Axlar Björn, lag me wel. Dan zijn we een koffieke gaan drinken in een koffiehuizeke met een schitterende locatie aan de rand van zo'n klif (Hellnar).  Ge kunt u amper inbeelden hoe die mensen dat zo afgelegen draaiende kunnen houden, maar ze doen het toch maar.  Zalig.  Vervolgens kwamen we aan Anarstapi waar een paar dingen liggen die ge met eigen ogen moet zien: het standbeeld van Bardur, de trol die in de gletsjer woont, de Gatklettur: een patat van een basaltrots met in het midden een gat die om een of andere reden een must-take-picture-spot geworden is, en wij zijn daar dus uiteraard ook gaan staan met een hoog insta-gehalte en een rood kw-ke aan, haha.  Enfin, we zijn dus uiteindelijk in Reykjavik beland en hebben ons gerept om nog aan een happy hour te kunnen meedoen.  Dat is gelukt, wat betekent dat dees blogske vandaag iets minder goed lukt.  Vannacht moeten we om 3 uur opstaan voor een vliegerke huiswaarts dat op een onzalig uur wil vertrekken richting home.  Samenvattend voor mezelf: ik heb geen goesting om de superlatieven te blijven herhalen die IJsland voor mij omschrijven.  Dit is gewoon een fantastisch mooi land waar ge niet anders kunt dan chronisch wow zeggen.  Kom ik nog terug?  Zijt maar heel zeker!  Met een dikke merci aan mijn motje Inge en buurvrouwke/motje Els voor een heerlijke vakantie! En traditiegetrouw geef ik nu even het toetsenbord aan mijn medereizigers voor een laatste woordje….
 

Inge: Bedankt wederom voor de spreekwoordelijke pen, Motje. We hebben er weer een avontuur opzitten om U tegen te zeggen. Gelachen, plezier gemaakt, genoten, verwonderd geweest en bijgeleerd…. this is life and this makes a lifetime of happy memories!
 

Hasta la vista, baby, see you in het druilerige/te hete/te drukke België....

Sally