Dag 9: het "ijzige" noorden

Vandaag was het een typisch chill "on the road"-dagje in het noorden van IJsland.  Aangezien dit land eigenlijk 1 chronische picture-stop is met een hoop verborgen pareltjes langs de weg, was ons ritje weeral maar eens een streling voor het oog.  In het noorden hebt ge de zogenaamde Diamond Circle, een route van 260 km met een paar highlights die zeker de moeite zijn om er te stoppen en even de benen te strekken.  We begonnen met een bezoekje aan Godafoss, een van de grotere watervallen in IJsland.  Hij wordt "de waterval van de goden" genoemd omdat een heidense priester en wetgever, een zekere Thorgeir Thorkelsson, in het jaar 1000 na christus zijn afgodsbeeldjes in het water gooide als symbool van zijn beslissing om in IJsland het christelijk geloof aan te nemen. Altijd leuk, die geschiedkundige brokjes info, ook al gaan ze over christelijke toestanden.  We zijn ook even gestopt in Akureyri, de tweede grootste stad van IJsland maar daar moet ge u niet veel bij voorstellen.  Een centrumke met een paar toeristenwinkelkes en wat horeca en vooral een grote haven/uit de kluiten gewassen kanaalkom waar helaas van die gigantische cruiseschepen kunnen aanmeren (en dat nog doen ook).  Sympathiek weetje is dat de rode stoplichten daar hartjes zijn als opkikker voor de ongetwijfeld depressieve inwoners na de serieuze bankencrisis van 2008.  Het noorden van IJsland bestaat uit een resem uitsteeksels, precies van die dikke vingers, die eigenlijk allemaal bestaan uit fjorden en baaien en uitkomen aan de Groenlandzee, deel van de Noordelijke IJszee.  Klinkt vrij koud en 5 jaar geleden liepen we hier inderdaad met elk thermisch lijfke en pulleke dat we in onze valies hadden steken, inclusief regenbroek, te bibberen van de kou en ijsregen, maar vandaag hadden we een zalige zonnige dag met een helblauwe hemel, redelijk zeldzaam voor dit gebied.  We hebben beslist om eens rond zo'n "vinger" te rijden in plaats van de gewone weg te volgen, en Els heeft een paar leuke stopjes opgesnord voor onderweg.  Het was de moeite: een weg die nog desolater  was dan gewoonlijk en een prachtige indruk gaf van het pure noorden; heel af en toe kwamen we een boerderij tegen die zo afgelegen ligt dat ge u afvraagt hoe die hier in de winter  in godsnaam overleven, een kerkje voor die 5 inwoners die op die flanken wonen, de gebruikelijke schaapjes op en langs de weg, de wilde paardjes, baaien met zwart zand, en het ene wow-zicht na het andere.  Aan het topje van die vinger kwamen we aan in Siglufjördur, een postkaartwaardig dorpje dat genesteld ligt aan de Groenlandzee en waar we zowaar op een terraske hebben kunnen zitten. Daar is ook een Herring Era Museum dat vertelt over de gloriedagen van de haringvisserij die helaas abrupt aan zijn einde kwam in 1969  omdat ze wreed overdreven hadden met die beestjes op te vissen en er een stop werd opgelegd.  We vragen ons af waar die mensen nu van leven....  En voor wie Trapped/Entrapped heeft gezien op Netflix: dat is hier opgenomen.  Andere stops on the road: de Stadarbjörg basalt kolommen langs de kust, het schattige Grafarkirkja (het oudste en volgens mij kleinste kerkske van IJsland) en het zwarte strand van Sandarkrokur.  Nu zijn we in ons huiske in Blönduos, een klein stadje aan een baai en gletsjerrivier in het noordwesten van IJsland.  Inge is aan het koken en is er net in geslaagd een enorme steekvlam te produceren in haar ketelke met olie en het brandalarm te laten afgaan.  Gelukkig geen blijvende schade tenzij aan dat ketelke.  Schol.